Adela POPESCU
Ανάμεσά μας – ο χρόνος
Και σ’αγαπώ, αν και δεν έχω πιά
τίς λέξεις που να σε καλούν, τις θείες,
ο χρόνος μας χωρίζει σα γυαλί
και κοιταζόμασται άλαλοι σαν προσωπογραφίες.
Θάθελα να γελώ με διαμαντένιο γέλιο
κι εσύ να προσποιήσαι πως δε σε νοιάζει καν,
μα πίσω απ’τους ώμους ποτήρια να κερνάμε,
να πυρπολούμε το έρεβος κι εξαίσια να περνάμε
σαν σ’έναν φημισμένο πίνακα του Ρεμπράντ.
΄Αμπωτη
Πίστεψα στα θαύματα της αγάπης
όπως ο Χάμλετ στο φάντασμα του βασιλιά•
ό,τι κι αν έκανα ήταν παράνομο
στα πρώτα βήματά μου εύθραυστα κι αγνά.
Παραδόθηκα με τα μάτια κλειστά
στην αγάπη που δεν είχα γνωρίσει,
κρυφακούγοντας με τ’αυτιά της νύχτας, τ’αργυρά,
τα βήματα που δεν είχ’αποτολμήσει.
Τη γαλίνη τη γνώρισα με τα χρόνια
λησμονώντας τον εαυτό μου, νόμιμα πιά•
πίστεψα στα θαύματα της αγάπης
οπως ο Χάμλετ στο φάντασμα του βασιλιά.
Μόνη
Κι έτρεξα μεσ΄σην κρύα τη βροχή
νιώθοντας νά’ρχεται πίσω της
το χιόνι
και μού’δερνε τα στήθια η κυανή
η άσφαλτος.
Παράλογα,
μεσ’στίς βαριές ματιές
και κάτω απ’το ξυράφι τ’ουρανού,
μαυροντυμένα,
πέφταν τα δάση με τις φλαμουριές....
Traduceri de Nikos BLITHIKIOTIS
