POEME ROMÂNESTI ÎN LIMBI STRĂINE

 

Nichita STĂNESCU

KËNGË E PËRMALLSHME DASHURIE

Vdekje të vërtetë për mua
Veç jeta ime do të ketë një ditë
Vetëm kullosa e di shijen e dheut
Vetëm gjakun tim e kaplon malli në të vërtetë
Për zemrën time kur e braktis
Ajri është i lartë ti je e lartë
Pikëllimi im është i lartë
Vjen një kohë kur vdesin kuajt
Vjen një kohë kur stërplaken makinat
Vjen një kohë kur ngrin shiu
Dhe të gjitha gratë mbajnë kokën tënde
Dhe fustanat e tu
Dhe vjen një zog i madh e i bardhë
Që hënën e lëshon ve në qiell

MOSHA E ARTË E DASHURISË

Duart e mia janë dashuruar
Vaj, goja ime dashuron
Dhe ja, u zgjova
Ngase sendet janë aq afër meje
Saqë memzi mund të shkoj përmes tyre
Pa u plagosur

Është kjo një ndjenjë e ëmbël
Prej zgjimi ëndërrimi
Dhe ja pa fjetur
Më faniten hyjnitë e fildfishta
I marr në dorë dhe
Duke qeshur i vidhos në hënë
Si do doreza të gdhendura
Siç ishin dikurë rrotat e stolisura
Në timonin e anijeve

Jupiteri është i verdhë dhe Hera
Madhështore e argjentë
I bie me të majtën në rrotë dhe ajo shembet
Është një valle e dashur e ndjenjave
Hyjnesha të ajrit mes meje e teje
Dhe unë me rrjetat e shpirtit
Të fryra nga përmallimi
Të kërkoj kahmos dhe sendet vijnë
Gjithnjë e më afër
Dhe krahërorin ma shtrëngojnë
                             dhe më dhembin