POEME ROMÂNESTI ÎN LIMBI STRĂINE

 

Valeria MANTA TĂICUTU
      
VIKTIMË
   
për tepër herë u kam dhënë leje
të ma masin hijen, ta varrosin
në themelin e zabelit
tonë të ri, më thjesht
në ngjitjen e saj drejt qiellit,
pa fshehtësi që vjelin
tmerre dhe sy të etshëm,
hija ime nuk e qetësonte
bregun kryengritës ndërmjet
qiellit të heshtur dhe neve, të përlotur,
të verbër duke i prekur vetëm me shuplakë,
me linjat e saja të pakuptuara,
si do shtigje të shtypura, fërgëllimën,
zërin e hyjnive të furishëm, të tubuar
në një hyjni të vetme,  e gatshme
t’i bluajë gjethet përbrenda,
degët e shtrira në diellin
e saj të thellë, i pasqyruar në
shtretër kohërash që lehin,
dëgjoja si vdesin hyjnitë
me rradhë, lufta e tyre që nënkupton
lindjen e hijes nga hija
e murosur, rritja e zabelit
të eshtrave në ne