Amalia VOICU
Οταν η θάλασσα…
Οταν η θάλασσα λυσσιάζει απο κύματα σκουντημένη
Και τινάζει τη κόμη της απο άφρο κι άνεμο,
Οταν σύννεφα διώχνουν τη μέρα απ το κόσμο κλαμένη
Οταν βροντές τραγουδούν;
Τότε μεταξύ σύννεφων, άνεμου και κύματων
Μια ακτίνα χρυσύς είναι γνεσμένη ελαφρώς
Και στο αγριό βύθο της θάλασσας διαπέρνει
Μεταξύ άνεμου και σύννεφου.
Τι ψάχνει η ακτίνα απο τα ουρανια
Απο το κίτρινο άστρο που τρέχει στο ουρανο ,
Τι ψάχνει στη θάλλασα, στη νύχτα της μαυρισμένη
Πού οι ακτίνες πεθαίνουν?
Στο βύθο το ύγρο της θάλασσας λυσσασμένη
Στο κόσμο της γεματο νύχτα, στο κόρφο της βασανου
Λάμπει ενα άστρο σε πέτρα αλλασμένη
Σε μαργαριταριο.
Είναι ο εραστής του άστρου που ώχρο περναει
Και ρίχνει στα σύννεφα την ακτίνα χιονης
Είναι ο εραστής πεσμένο απο τα άστρα, που κρύος
Στη θάλασσα πέθανε.
